مردم دیندار افغانستان در ماه مبارک رمضان مانند ساير مسلمانان مراسم خاص خود را دارند اما عاملي كه آنها را در اين ماه از ساير مسلمانان متمايز مي‌كند، فقر و بیکاري است؛ عامل طاقت فرسایی که نتوانسته مانع روزه داری و انجام اعمال عبادی آنها گردد…
در این میان طیف وسیعی که زندگی سختی را می‌گذرانند، کارگرانی می‌باشند که روزانه سراغ کار می‌روند و به آنان کارگران سرچوک گفته می شود. آنها برای کسب معاش خود حاضرند هرگونه کار سنگینی را انجام دهند؛ این کارگران داستان های تلخی از گذراندن زندگی شان در این ماه مبارک دارند.
یکی از آنها سرپرست خانواده ای ۸ نفری است که ۵ فرزند مکتبی و یک دانشگاهی دارد.
او می‌گوید که ۴ روز پیش ۴۰۰ افغانی بدست آورده اما پس از آن دوباره بیکار شده و از اینکه همسرش فکر می‌کند او خسته از کار می‌آید و تلاش می‌کند به او رسیدگی کند، سخت شرمنده است.
همچنین او گفت که غذای افطاری‌اش نان و چایی است که آن هم به سختی بدست می آید…
کارگر دیگری اظهار داشت بخاطر صرفه جویی و گذراندن زندگی، نان خنک را به پنج افغانی می‌گیرد (در حالیکه قیمت نان تازه به ۱۵ افغانی است). او گفت: خوردن نان خنک در ماه رمضان بسیار سخت است. از این روز بیشتر وقت‌ها غذایشان پیاوه (شوربای کچالو) است، تا نان خنک با آن قابل خوردن شود.
او می‌گوید که شب گذشته، سحری شوربا هم نبوده و از فرزندانش خجالت کشیده است. زیرا آنان با نان خشک باید روزه بگیرند و درس بخوانند…
